Η πρόσφατη πυρκαγιά στην Κορινθία και στη Δυτική Αττική (όπως και οι χειμερινές πλημμύρες στη Θεσσαλία και οι εκάστοτε φυσικές καταστροφές), υπογράμμισαν μια ακόμα θλιβερή αλήθεια: αντιμετωπίζουμε τις φυσικές καταστροφές λες και δεν υπάρχουν τα ζώα!
 
Τα ζώα είναι συναισθανόμενα πλάσματα και έχουν δικαιώματα. Είναι, επίσης, πολύτιμο  στοιχείο της βιοποικιλότητας, από την προστασία της οποίας εξαρτάται, εντέλει, η επιβίωσή μας.
 
Κι όμως στις φυσικές καταστροφές συμπεριφερόμαστε λες και τα ζώα είναι ανύπαρκτα.

Στους αντιπυρικούς και αντιπλημμυρικούς μας σχεδιασμούς δεν ασχολούμαστε με την προστασία τους. Στις ασκήσεις και στις επιχειρήσεις διάσωσης τα παραμελούμε και τα αγνοούμε -τα αφήνουμε να καούν και να πνιγούν, λες κι αυτό είναι φυσιολογικό!

Δυστυχώς, σήμερα οι επόπτες των ζώων συντροφιάς δε φέρουν ευθύνη, όταν τα καταδικάζουν στον πιο φριχτό θάνατο ή τον πιο βάναυσο τραυματισμό. Οι κτηνοτρόφοι μπορούν ελεύθερα να θρηνούν, που έχασαν το «ζωικό κεφάλαιό» τους και να μας ζητούν -ως συνήθως- αποζημιώσεις. Κανείς δεν τους ζητάει να λογοδοτήσουν για το αν προστάτευσαν -ως όφειλαν- τα ζώα τους από τη φωτιά, τις πλημμύρες και λοιπές καταστροφές, αν έλαβαν τα ενδεδειγμένα μέτρα της αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής προστασίας.
 
Στην ειδησεογραφία, γίνεται συνεχής αναφορά στα στρέμματα που κάηκαν, στις εκτάσεις που πλημμύρισαν, στις περιουσίες που χάθηκαν. Ακούγονται οιμωγές, μόνο για τις ζωές των ανθρώπων που χάθηκαν και στεναγμοί ανακούφισης, που «δεν θρηνούμε θύματα», λες και τα ζώα είναι ανύπαρκτα.

Κι όταν μετρούμε τις ζημιές, η Πολιτεία και οι δημοσιογράφοι θεωρούν μηδενική την αξία των χαμένων ζώων, των κατεστραμμένων οικοσυστημάτων και των βιοτόπων.
 
Αυτή η αποκρουστική κοσμοθεωρία ανήκει σε μιάν άλλη, πεπερασμένη εποχή. Οι καιροί μας επιβάλλουν πια να νοιαζόμαστε για τα ζώα.

Το Kόμμα για τα Ζώα θεωρεί πως η πολιτική προστασία, οι πολιτικές αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών, τα ΜΜΕ και η νομοθεσία μας, χρειάζεται να αλλάξουν, ώστε να θεωρήσουν τα ζώα ως αυτό που είναι: το συναισθανόμενο κομμάτι της φύσης, που υποφέρει περισσότερο από τις φυσικές καταστροφές και που η προστασία και η φροντίδα του είναι βασική ευθύνη μας, ως πολιτών και οργανωμένης κοινωνίας.